Эй сиз камтар, танти, жўмард деҳқонларим,
Сиз кўтарган хирмон – менинг эҳромларим.
Шудгорларда ою қуёш улғайтирган,
Бир умрлик дала-даштга меҳмонларим.
Ҳар кўчатга эгиласиз сизлаб-сизлаб,
Сўнг ғўзалар бўй чўзади сизни излаб.
Меҳнатдасиз шому саҳар заҳматдасиз,
Юртни ўйлаб, эл-улуснинг бахтин кўзлаб.
Ҳали уруғ, ҳали чигит паллалардан,
Сув-сув дея нидо келар далалардан.
Ҳар туп ниҳол атрофида парвонасиз,
Омон сақлаб ёмғиру дўл, жалалардан,
Кўз қамашар оппоқ пахта – нурга боқсам,
Ғурур тўлар бир ҳур билан бирга боқсам.
Ватан сенинг кенгликларинг дилга ором,
Тоққа боқсам, боққа боқсам, қирга боқсам.
Пахтазорлар – чаман, пахта – оқ лоладай,
Чаноқлари пахтагулли пиёладай.
Ғўзалар ҳам бошини сал эгиб турар,
Кўсакларнинг залворидан қиз боладай.
Эй сиз менга ризқ-рўз берган далаларим,
Бутун бўлгай сиз туфайли чалаларим.
Шеърга сиғмас айтадиган сўзларим кўп,
Куйлай дейман сиз учун энг сараларин.
Терган пахтам биров эмас – ўзимники,
Момоларим тутган нону тузимники.
Пахтамиз ҳам, ғалламиз ҳам шу халқ учун –
Болаларим бахти, ўғил-қизимники.
Жўрабек ЖАҲОН
